Twee wielen vervoeren de ziel...

“Which one do you want?” vroeg Iam, een wat dikkere Vietnamees rond de 40. Hij liep nog eens rond de twee motors die voor ons stonden, de één goud en en de ander helemaal zwart met een leren zadel. Beide een Honda Win die prima reed. “Je bent gek, je hebt niet eens een rijbewijs, de bussen zijn ook een prima vervoersmiddel.” zei het engeltje op mijn ene schouder. “Dit wordt de vetste ervaring uit je leven, met de motor door Vietnam toeren!” zei het duiveltje op mijn andere schouder. 

Gister had ik al een motorles gehad bij Cam, en niet zomaar op een motor. Nee een echte motor die ik in het begin vrij intimiderend vond. Hij gaf me les op een soort industrieterrein buiten de stad. De eerste paar keer dat ik weg wilde rijden sloeg de motor al na een paar centimeter af. Maar… Na een aantal keer oefenen reed ik zelf over de lege wegen en over de brug om te wennen aan het schakelen en remmen. Nu snap ik waarom mensen zeggen dat twee wielen de ziel vervoeren, het was echt heel tof. Na de les bracht hij me terug naar de stad waar hij aan me voorstelde om ook daar een aantal rondjes te rijden. Mijn handen begonnen te zweten, door deze drukke stad? Op deze enorme motor? OKE! - Het was a-mazing. 

Eigenlijk zou ik nog tot 6 juni voor TCRP werken, maar het was allemaal toch niet zo leuk. Een van mijn collega’s vond het nodig om altijd tegen me te schreeuwen zodra ik iets niet - of verkeerd - had gedaan. Daarnaast hoopte ik in een gezellig team terecht te komen en niet als individuen langs elkaar heen te leven. Natuurlijk heb ik het leuk gehad maar op een gegeven moment werd me wel duidelijk dat ik liever on the road was dan hier bleef. Dus ging ik een gesprek aan met Laura en samen besloten we dat ik woensdag 23 mei zou stoppen. Dit veranderde toen Wendy weer laaiend op me werd om niks en bij mij de limiet bereikt was, er was geen reden meer om te blijven. Natuurlijk ga ik Panda enorm missen, met haar heb ik wel echt een geweldige tijd gehad, ook omdat we samen naar Hoi An zijn gegaan. Als afscheid zijn zondag samen uit eten geweest bij Pizza 4p’s en heb ik haar maandag nog mee genomen naar onze secret rooftop. 

Maar daar stond ik dan op zondag. Ik keek nog een keer naar de twee motoren, luisterde nogmaals naar de mannetjes op mijn schouder en koos uiteindelijk voor de zwarte Honda Win. Diezelfde avond zette ik een oproep op een Facebook groep met de vraag of iemand met me naar Dalat wilde rijden. Minou (Nederlands), Oscar (Australiër) en Tyler (USA) reageerde op mijn oproep. 

Dinsdag zou ik samen met Minou vertrekken maar helaas ging het niet zo soepel. Haar motor ging niet meer aan en ze kon er totaal niet mee rijden, omdat het aan het eind van de dag ging regenen zijn we die avond nog een nacht in HCMC gebleven. Ik had die ochtend al afscheid genomen van de maids, Panda en Chris dus ik vond het best vervelend om nog een dag te blijven zonder de mensen waar ik om gaf te zien. Anyway.. woensdag hadden we weer problemen met de motor dus berichtte ik Tyler die ook die dag zou vertrekken en samen met hem en Ivo (Portugees) ben ik naar Cat Tien gereden. Alledrie op een motor en achterop onze backpack reden we de stad uit.. maar dat was nog niet zo makkelijk als het klinkt. Overal reden enorme trucks, we miste een afslag en de snelweg die we wilden nemen was niet beschikbaar voor motors. Aan het eind van de dag kwamen we eindelijk aan in Cat Tien. De laatste wegen naar ons hostel toe waren van beton en tussen groene bomen door, eindelijk was het leuk om op de motor te rijden. Ivo besloot om nog door te rijden naar Dalat dus bleef ik samen met Tyler achter, we kregen gratis een upgrade naar ieder een eigen privé kamer en ’s avonds aten we in het restaurant van het hostel met een groep oudere Australiërs die al jaren door Azië op de motor reden. De volgende dag gingen we  hiken door het natuurgebied achter het hostel voor we weer de weg op gingen. 

De rit naar Dalat toe was super mooi, we reden door de bergen en natuur. Onderweg hebben we pho gegeten in een wegrestaurant bij een super lief vrouwtje en aan het eind van de dag checkte we in bij Dalat Friendly Fun hostel. Ik raakte aan de praat met een kerel die over enthousiast was over alles van Vietnam, hij was ook op de motor en was nu twee nachten in Dalat. We praatte aan een stuk door voor ik me voorstelde en erachter kwam dat dit de Oscar was waar ik al een aantal dagen contact mee had via Facebook. Hoe toevallig? Het hostel was super relaxed en we aten die avond mee met het family diner in het hostel waar ik ook veel andere mensen leerde kennen. Ik was super moe van het rijden de afgelopen dagen dus lag om 9 uur al in bed. 

Ondertussen was het vrijdag en ben ik samen met Tyler en Oscar naar de Pangour Falls gegaan, hele indrukwekkende watervallen waar je absoluut niet mocht zwemmen. Maar ja, zo’n bord werkt natuurlijk niet he. Dus samen met Oscar ben ik het water in gesprongen en chillde ik op een steen voor we het water uit gefloten werden door de “badmeester”. We wandelden terug de berg op waar we nog een mooi laatste uitzicht hadden over het water dat van het rotsen kletterde. Onderweg terug naar het hostel begon het te regenen, een echte tropische regenbui die pijn deed. Helemaal doorweekt kwamen we aan, sprongen onder de warme douche en waren ready om Weasel koffie te drinken. Je weet wel, die hele dure koffie. Weasels eten de koffiebonen en poepen ze weer uit, deze bonen worden gebruikt om vervolgens koffie van te maken. Tyler besloot om binnen te blijven, die had genoeg regen gehad, dus sprong ik achterop de motor van Oscar. Samen gingen we naar de Weasel farm die - uiteraard - gesloten was. En in plaats van dat wij met de motor terug de berg op gingen vonden wij het een goed idee om in zijn vrij de hele berg af te rollen. Om er daar vervolgens achter te komen dat de motor niet de berg op wil rijden. Dus er zat maar een ding op: dat was die motor de berg op duwen. Met man en macht waren we aan het duwen maar er was geen beweging in te krijgen - waren we dan echt zo slap? Nee, ik had gewoon de handrem ingedrukt… Na ongeveer 300 meter duwen kon de motor eindelijk uit zichzelf de berg op rijden.

Ondertussen heb ik overal spierpijn van het duwen van de motor én zijn we vanmorgen echt naar de Weasel Farm geweest. De vrouw legde alles uit over de koffiebonen voor we de koffie daadwerkelijk proefde. Er was ook een weasel die zo tam was dat ze haar konden aaien. De farm was super mooi met allemaal bloemen en een prachtig uitzicht. Na de koffie gingen we lunchen bij een zaakje in de stad. Het was een typisch familie streetfood restaurant waar we op plastic stoeltjes bediend werden door de familie. Een meisje van een jaar of 8 en haar broertje van zo’n 5 waren helemaal in de ban van ons, want zo vaak zitten er geen toeristen in hun restaurant. Morgen vertrekken ik en Tyler naar Na Trang, Oscar gaat helaas zijn eigen weg het binnenland in.