Garden route

Eindelijk was het zo ver: de Garden Route. Of in ieder geval een stukje ervan. De Garden Route is een route met de mooiste plekjes van Zuid-Afrika en wij - Irina, Harm en ik - gingen naar Plettenberg Bay en omgeving. Nadat we donderdagavond onze rode Volkswagen Polo hadden opgehaald konden we vertrekken. Een rit van 5 uur bracht ons naar het eerste hostel Afrovibe in Knysna. We kwamen rond 12 uur aan en werden naar onze kamers gebracht op de eerste verdieping. Ondanks dat er vier mensen op één kamer konden, kregen we twee aparte kamers en dus had ik voor het eerst in weken weer een kamer voor mij alleen. In de verte konden we de golven van de zee horen terwijl we nog een kaartspel aan het spelen waren om de dag mee af te sluiten. 

Toen ik 's morgens wakker werd en mijn gordijnen open deed had ik uitzicht over de oceaan en duinen. Na het ontbijt hebben we op het strand foto's gemaakt en kwamen we bij van de rit op donderdagavond voor we door gingen naar ons tweede hostel The Wild Spirit bij Plettenberg Bay. Dit was weer een rit van zo'n twee uur door een landschap van bossen en stranden. 

Aangekomen bij The Wild Spirit kregen we een rondleiding van de jongen achter de receptie. Het hostel bevond zich midden in het bos en vanaf de receptie/eet en drink area hadden we uitzicht over de bossen die er elk moment van de dag anders uitzagen. Een uitzicht waar je, denk ik, nooit genoeg van kan krijgen. Het hostel was aangekleed met takken die overal hekken of versiering vormden. Er waren schilderingen en quotes om je dag mee door te komen. Naast al het hout groeiden er overal planten en bomen. Vanaf de receptie was een trap naar beneden waar twee plekken waren voor een kampvuur met houten bankjes en krukjes. We liepen met de jongen mee naar een veld waar paarden los rond liepen en er een grote boom was waar je in kon zitten. Aan de boom hing een groot hart en vanaf het veld begonnen drie hikes. Ons huisje was een simpele kamer mer muren in rood en geel. Er waren 3 bedden waarvan één tweepersoonsbed, waar Irina en Harm gebruik van maakte en drie lossen bedden. Het toilet en de douche was buiten en ook dit was weer helemaal aangekleed met houten takken. Tijdens het wassen van mijn haar en het wegspoelen van de zandkorrels kon ik uitkijken over de bossen, een ervaring op zich. 

Voor de vrijdag hadden we niks gepland en daarom hebben we een wandeling gemaakt door the Magic Forest. Het was een hike van zo'n 50 minuten door het bos/ de jungle. Het was erg donker omdat de bomen de zon tegenhielden en we moesten meerdere keren bukken voor bomen die over het pas heen groeiden. Halverwege de wandeling kwamen we bij een stroompje water waar een wand was die geheel uit palmbomen en andere planten bestond. Er was niemand op ons drie na en de geluiden van verschillende vogels, stromend water en geritsel in de planten was het enige wat we hoorden. Begrijpelijk dat het bos the Magic Forest word genoemd.

Op zaterdag zijn we naar Plettenberg Bay gereden om daar aan het strand te liggen en bij een vis restaurant te eten. Daar heb ik de lekkerste tonijn steak ooit gegeten. En daarna was het zover: op naar de Bloukrans bungee jump. De hoogste bungee jump van de wereld op 216m hoogte. Vanaf het restaurant en de receptie zagen we de burg, die inderdaad echt intens hoog was. Via een brug met een doorzichtige vloer liepen we met onze groep naar het midden van de brug. De grond onder onze voeten werd met de meter dieper. Irina kreeg er zo de kriebels van dat ze niet naar beneden durfde te kijken en ik bleef kijken omdat ik mezelf mentaal wilden voorbereiden. Midden in de brug was het zo ver. De één na de ander van de groep voor ons was aan de beurt en uiteindelijk mochten wij. Midden op de brug waaiden het heel erg en daarom hadden ze dekens om ons warm te houden. Er was muziek en er hing een hele chille vibe. Alle mannen die aan het werk waren bij de bungee waren aan het dansen en lachen. Irina was als eerste van ons drie aan de beurt. Ze vertelde de mannen die haar hielpen dat ze niet naar beneden wilde kijken, in de angst dat ze dan niet meer zou springen. Dus dat deed ze ook niet en daar ging ze, dag Irina. 

En toen was ik. Een aardige man zonder voortanden maakte mijn voeten aan elkaar en vroeg waar ik vandaan kwam. "Nederland?! Gekke meisje gaat springen" zei hij, dat maakte me iets relaxter. De twee mannen aan de rand van de brug tilden me naar voren. In tegenstelling tot Irina keek ik wel naar beneden en het was echt heel hoog. Ik dacht aan wat de gids zei voor we de brug op liepen: niet nadenken en gewoon sprongen. De twee mannen hielden mijn armen vast en riepen "one, two, three: BUNGEE!". En daar ging ik, met een vaart van 123 km/u sprong ik 216 meter naar beneden. De muziek verdween en het enige wat ik na mijn eigen gil hoorde waren vogels het de rivier onder mij. De adrenaline gierde door mijn lijf terwijl ik daar onder aan die brug hing. Wat was dat gaaf. Vanwege het elastiek ging ik nog een paar keer heen en weer tot ik stil aan mijn voeten boven de rivier hing. Het was zo mooi, bossen en water met enkel het geluid van vogels. Uiteindelijk kwam er een man vanaf boven mij halen. Samen met hem werd ik naar boven gehesen waar ze me weer los maakte en allemaal een hand gaven. De gids gaf me een hand en ging met me op de foto. Daarna kwam Harm boven die vlak na mij zijn sprong had gemaakt. 

Terwijl we alle drie nog high on adrenaline waren gingen we uit eten en spraken we de hele avond over hoe gaaf die sprong was en dat we het echt allemaal gedaan hadden. Eenmaal terug in het hostel pakte we een fles wijn en gingen we bij het kampvuur zitten waar mensen op Afrikaanse trommels speelden. Ik zat naast een echte hippie genaamd Mike. Hij had lange dreadlocks en vertelde me hoe ik moest trommelen. Volgens mij weet iedereen wel dat ik 0 gevoel voor ritme heb maar toch waagde ik een kans. Ik had vooral plezier en ik denk ook dat dat het idee is van trommelen met een hippie bij het kampvuur. 

Zondagochtend zijn we na ons ontbijt naar Nature’s Valley gegaan voor een hike. Een bos dat grenst aan het strand en een rivier die uitmondt in de oceaan. Via het bos kwamen we uit bij rotsen waar de golven tegenaan kletseten. Gelukkig was het eb, anders hadden we er niet over heen kunnen klimmen en het hele eind door het bos terug moeten lopen. Met de oceaan rechts en het bos links klauterde we over de gelaagde rotsen heen. Naast de frisse geur van de oceaan kwam er ook een rotte stink lucht doorheen. Toen ik naast me keek lag er ook inderdaad een zeehond weg te rotten. Zag ik eindelijk een zeehond van dichtbij, was ie dood. Naast de zeehond lagen er ook kwallen, zeewier en zeekomkommers. 

In de middag hadden we, eigenlijk Harm en Irina, kayak&lilo gepland over een rivier in een canyon. We kregen onze zwemvesten aan en samen met twee gidsen maakte we een wandeling naar de kayaks. Onze gidsen waren twee mannen, een donkere, gespierde vent genaamd Stan en een wat jongere kleurling genaamd Trust. Ik zat samen met Irina in een kayak en Harm was alleen. We vaarden tussen de rotsen door die hoog boven ons uit torende. Het was mooi om Zuid-Afrika eens vanaf het water te zien, en zeker dit stuk hadden we van de kant nooit kunnen bewonderen. Na een klein half uurtje peddelen kwamen we bij rotsen waar we aanmeerden en onze kayaks inruilden voor lilo's. Op onze buik en met onze handen peddelde we verder. Het water was best wel koud, sommige mensen droegen ook een wetsuit (al was dat wel next level overdreven). Aan het eind van de canyon waren weer rotsen waar we ons omdraaien om weer terug te gaan met de lilo. Trust ging naast een meisje peddelen, alleen hij zat met zijn benen in het water en zijn rug recht. Hij pakte het handvat aan de zijkant van haar lilo en trok hem in één beweging onder haar vandaan waardoor ze in het water viel. Hij draaide zich om naar mij en aan zijn blik te zien was ik de volgende die in het water zou vallen. Terwijl hij de lilo onder me vandaan probeerde te trekken spring ik op die van hem en trok hem met me mee het water in. En het was koud! Aan het eind van de trip met de lilo konden we van een rots af het water in springen. Samen met Irina, Harm en Trust ben hier een paar keer van af gesprongen. De hele tocht duurde best kort en dus hadden we nog tijd om wat te eten voor we in 7 uur terug naar huis zouden rijden. 

De rest van afgelopen week heb ik hard gewerkt op stage en een stagegesprek gehad met mijn stagebegeleider van school en Toby & Quinton. Dit was er positief en ik kreeg te horen dat ze blij met me zijn en ik goed werk verricht, wat een feest.