Vakantie

Het is ondertussen enige tijd geleden dat ik wat van mezelf heb laten horen. Maar opeens ging alles ook zo snel en nu moet ik alweer bijna naar huis. Ik krijg al kippenvel bij het idee, dus ik heb het daar dan ook liever niet over.

Na de gardenroute heb ik enkele andere hoogtepunten gehad. Voor de verjaardag van Harm zijn we met een groep gaan sandboarden in de Atlantis duinen, ongeveer een uur rijden vanaf Kaapstad. Ik hoorde al van meerdere mensen dat dit best lastig was omdat je minder grip hebt dan bij sneeuw, maar wat was dit tof. Naar beneden hadden we behoorlijk wat vaart en zijn we allemaal meerdere keren gevallen. Maar ja, dan moet je weer omhoog. En allemachtig wat is dat zwaar. Er was ook een groot board waar we met meerdere mensen tegelijk op naar beneden surften. Er vanuit gaande dat de helft onderweg sneuvelde.

Verder heb ik ein-de-lijk de tafelberg beklommen. Het was nogal lastig om iemand te vinden die er ook zin in had, maar uiteindelijk ging Hank met me mee. Via India Venster zijn de de tafelberg op geklommen en het was letterlijk een klim van zo’n 3 uur. We moesten over rotsen klauteren en op een gegeven moment stond ik op een richeltje met twee meter onder me, ik kon niet terug en had geen idee hoe ik vooruit moest. Maar het is me gelukt anders zou ik dit nu niet typen. Iedereen had me bang gemaakt om de fitness conditie van Hank, maar dit viel best mee en ik was uiteindelijke degene die boven op de berg nog heen en weer aan het springen was. Bijna al ons water was op en dat wat we over hadden was warm geworden van de zon (het was die dag 32 graden). Dus je kan begrijpen dat we snakte naar een groot glas cola. Gelukkig is er een restaurant op de berg. Minder gelukkig was het feit dat je er alleen cash kon betalen en wij beide alleen onze pinpas mee hadden. En dus moesten we uitgedroogd en hongerig terug naar beneden, maar dan via de korte route.

Een week later gingen we de suïcide hike doen. Aan de naam kan je waarschijnlijk al op maken dat dit een nogal heftige hike is en ik kan je vertellen dat was hij ook. De hike zelf duurde 8 uur. Samen met Harm, Irina, Romain en Hank wilde ik deze hike doen maar we hadden iemand nodig die het al eerder gedaan had vanwege de vele risico’s die het met zich mee nam. En daarom ging Quinton, mijn baas, en wat vrienden van hem ook mee. ’s Morgens om 6 uur zaten we achterin de auto bij Quinton onderweg naar Hollands Hottentots. De hike ging over een rivier waarbij we van watervallen af moesten springen om verder te komen. Het begon simpel bij ene waterval van zo’n 4 meter en uiteindelijk was de hoogste waar we vanaf moesten springen 11 meter. We gooiden onze rugzakken en als we de moed bij elkaar hadden geraapt sprongen we er daarna zelf achteraan. Het water kwam uit de bergen en was dus niet al te warm, maar het was te doen omdat we allemaal stijf stonden van adrenaline. En het was zo tof om te doen. We hadden geen mobieltjes of camera’s mee omdat die het niet zouden overleven maar ik kan je vertellen dat het prachtig was. De natuur was super mooi met heel veel groen en het water was helder. Na uren van klimmen, springen en glijden door het water moesten we helaas weer terug lopen. Geen hoge sprongen meer, geen water en de natuur was ook een stuk minder mooi. Gelukkig konden we eindelijk weer normaal eten en we hebben met zijn allee bij een restaurant twee gerechten per persoon naar binnen gewerkt. Die avond lagen we om 9 uur al te slapen.

De week daarop ben ik met Hank naar Cape Point gereden. Het meest zuid-westelijke punt van Afrika. Overal waar we liepen waren (wilde) bavianen die probeerde onze flesjes water af te pakken of ons eten, niet dat wij dat hadden maar de andere mensen om ons heen wel. Eigenlijk wilde ik op de foto met het bord wat zei waar we waren, maar er waren zoveel toeristen dat ik dat maar op gaf. Wel heb ik eindelijk de pinguïns gezien die voor ons aan het springen en waggelen waren.

En toen ging langzaam iedereen weg. Mijn kamergenoot Kaheke is vervangen door Charlotte en Maike is nu een maand geleden vertrokken. De dag voor ze weg ging ben ik met haar en Irina uit eten geweest en hebben we nog een laatste meidenavond gehad. Een week later vertrok Claire na een leip afscheidsfeestje en 10 dagen daarna vertrok Hank. Irina ging terug naar huis in de week dat ik op vakantie was.

Op 29 december vloog ik naar Johannesburg waar ik twee nachten in het Curiocity hostel verbleef. Johannesburg is heel anders dan Kaapstad. Veel crimineler zoals veel mensen wel weten en je bent er dan ook een stuk minder veilig. Ondanks dat vond ik de sfeer in Johannesburg wel heel fijn. Toen ik de tweede avond drankjes ben gaan doen in de stad merkte ik dat alle mensen met elkaar mengden, ongeacht de huidskleur.

In Johannesburg heb ik een township tour gedaan en ben ik met een local die daar is opgegroeid door de Soweto gaan lopen. Dit was echt een hele ervaring. Heftig om van dichtbij te zien waar die mensen nou echt leven. De huisjes zijn heel klein en al hun meubels zijn bij elkaar geraapt. Op de daken liggen bakstenen om ervoor te zorgen dat hun daken blijven liggen en de geur in Soweto was niet bepaald aangenaam. Er rende de hele tijd kinderen met ons mee die maar al te graag op de foto wilden. Zodra we een foto van ze maakte moesten we deze aan ze laten zien en dan werden ze zo ontzettend blij. In een huis ergens achteraf dronken we locaal bier uit een pak. Niet te zuipen. Verder hebben we in Soweto het huis van Nelson Mandela gezien en hebben we een locaal broodje gegeten waar friet en een worstje in zat. Aparte combinatie.

Op 31 december ben ik naar een wijk net buiten Johannesburg gegaan waar ik de groep leerde kennen waarmee ik zou gaan reizen door Botswana, Zimbabwe en Zambia. In totaal waren we met 21. Mensen uit Australië, Duitsland, Ierland, Nieuw-Zeeland, Amerika, Noorwegen, Oostenrijk en Nederland. Ik was de enige Nederlander hoera. Bij aankomst leerde ik gelijk Bridget kennen, een chick uit Australië waar ik toevallig ook mee was ingedeeld om de kamer en tent te delen. Het was oud & nieuw, maar we zijn allemaal vrij vroeg gaan slapen omdat we de volgende ochtend om 7 uur in de bus moesten zitten op onze weg naar Botswana. Na uren in de bus kwamen we aan bij de grens. Ik kan me de laatste keer dat ik over de grens moest lopen niet herinneren en ik weet eigenlijk ook niet of ik dat ooit wel gedaan heb. Maar daar moest het in 32 graden. Het zweet droop over onze rug naar beneden terwijl we aan het wachten waren op de eerste stempel aan de kant van Zuid-Afrika. Daarna moesten we verder rijden naar de grens van Botswana waar we de tweede stempel kregen. Gelukkig voor ons hoefde we geen papieren in te vullen en konden we gelijk door.

Die avond sliepen we in Khama bij een neushoorn reserve. Lesley, onze CEO, vertelde ons dat we voorzichtig moesten zijn in het donker omdat er zomaar slangen over de weg kropen en je konden bijten. Ik moet erbij zeggen dat we bijna altijd een behoorlijk stuk van de stad af zaten en dus misschien niet op tijd bij het ziekenhuis konden zijn. Imina was als de dood voor schorpioenen die haar zouden bijten en toen zag ik iets onder haar stoel doorschieten, zij sprong op en Lesley scheen de zaklamp onder haar stoel waar een schorpioen zat klaar om te steken. Geen idee of ze die nacht nog geslapen had. De volgende ochtend gingen we met een 4x4 op zoek naar neushoorns met een kans van 99% dat we die daadwerkelijk zouden zien. En gelukkig zagen we ze. Een moeder met twee baby’s. Verder zagen we struisvogels, zebra’s en steenbokken.

We reden verder door naar Maun waar we de nacht doorbrachten. Elke avond verloopt ongeveer hetzelfde, we zetten onze tenten op en gaan angstig op zoek naar Wi-Fi, als we dat gevonden hebben laten we aan wat mensen weten dat we nog in leven zijn. Daarna heeft Lesley het eten klaar en dineren we rond het kampvuur waar we elkaar beter leren kennen en Lesley zijn, nogal sterke, verhalen verteld. Daarna moeten we afwassen, afhankelijk van welke taak je hebt, en gaan we meestal vroeg slapen.

En toen was het eindelijk zover; we gingen de Delta in. Sommige mensen hadden gisteren al de Delta vanaf de helikopter gezien maar niet iedereen kon dat betalen. Samen met onze dag rugzak, flessen water en tenten gingen we op pad. Bij de rivier werden onze spullen verdeeld over mokoro’s (een soort kano) en samen met Bridget zat werd ik vooruitgeduwd door Michael. We lagen in de mokoro te genieten van de zon en eenmaal aangekomen bij het kamp werden onze tenten voor ons opgezet. De cultuur bij hen is dat wij niks hoeven te doen en zij alle, dus daar stemden wij dan maar mee in. De verbleven tussen de bomen, midden in de natuur. We kregen een rondleiding naar het toilet, de man pakte een schep en vertelde ons dat dat de sleutel was. Is de schep weg, dan is het toilet bezet. We liepen verder tussen de struiken naar een gat van 1 meter diep in de grond. Ja, dat was ons toilet. Opeens begon het te regenen en we vluchtte allemaal naar onze tent. Toen het eindelijk over was was het nog steeds zo intens warm dat ik met een groepje zwemmen in de rivier. We konden slechts op een enkel stuk het water in omdat er verder krokodillen rondzwommen. Rond 16:00 uur gingen we de Delta in voor een wandeling. Ik, en de anderen, dachten dat dit was om de natuur te bekijken. Met een groepje van zes gingen we samen met Micheal erop uit. En daar, na drie minuten wandelen, stond een olifant op zo’n 100 meter afstand een beetje te chillen en te eten. Verderop zagen we koedoe’s. We liepen verder door de Delta. Michael vertelde ons veel over de dieren en over een plant waar hij de wortels van gebruikt om zijn tanden te poetsen. Ik dacht dat hij een grapje maakte tot hij echt zijn tanden aan het poetsen was. Uiteindelijk kwamen we aan bij een groot meer waar nijlpaarden aan het zwemmen waren. Die beesten zijn pas groot en het geluid dat ze maken is nog veel groter. Wanneer ze hun bek open doen is het machtig, daar past mijn hoofd denk ik wel drie keer in. We moesten rustig blijven want nijlpaarden zijn heel gevaarlijk. De zon ging steeds verder onder en daarom moesten we terug. De lucht was nog steeds donker van de regen tot opeens de zon doorbrak. En ik kan haast niet beschrijven hoe mooi dat licht was, het was zo wit dat het leek alsof we ons in een film set bevonden. Het landschap leek geschilderd en alles leek ultra HD. Verderop zaten bavianen in de bomen en liepen over het land heen en weer. Opeens tikte Michael me aan, ik was uiteraard degene die de hele tijd voorop liep achter hem, en wees in tussen de bomen door. Het duurde denk ik een minuut tot ik eindelijk zag wat hij bedoelde, daar stond een giraffe. We kwamen dichterbij en hij was echt zo mooi. Zijn vacht glansde en langzaam liep hij verder door om te eten. Ook wij moesten nu echt haasten, want je wilt niet in het donker door de Delta lopen. Na het avondeten kregen we een voorstelling van alle mensen van het dorp die gingen zingen en dansen bij het vuur. Een liedje ging over kikkers en twee mannen sprongen tussen ons heen en weer tot een aantal van de groep mee ging doen. De tranen van het lachen rolde over mijn wangen. Toen we gingen slapen hoorde ik naast het gesnurk van mijn buur ook wat leeuwen verderop.

De volgende ochtend gingen we terug en reden we door naar Gweta. Hier deden we het rustig aan. Met de groep zwommen we in het zwembad terwijl we popcorn aten en speelden we verschillende kaartspellen terwijl we op het eten aan het wachten waren. Na wat drankjes bij de bar moesten we vroeg gaan slapen gezien het feit dat we om 04:30 uur op moesten staan. 04:30 uur, doe even normaal? Botswana is een erg plat land met veel groen en dieren. Opeens stopte we langs de weg en daar stond een olifant. Een olifant stond gewoon naast de weg. We zagen ook giraffen en bavianen die overstaken. Wie heeft er na zo’n rit nog een safari nodig? Nou wij, dus na de lunch stapten we in een 4x4 en gingen we naar chobe national park. Onze tour guide was helaas geen Michael en we moesten onze dieren zelf zien te spotten. Dit keer zagen we olifanten van wel heel dichtbij en één werd zelfs helemaal wild omdat er zoveel auto’s in de weg stonden waar hij wilde oversteken. Gelukkig deed hij niks maar het was wel even spannend. We zagen ook weer giraffen, bavianen en een schildpad en buffalo‘s. Ik heb nog ontelbaar veel meer dieren gezien maar die kan ik niet benoemen en ik weet alleen de Engelse naam ervoor. Met een boot cruise zijn we daarna dichterbij de nijlpaarden en krokodillen gekomen maar dit was niet zo interessant. Eigenlijk waren we meer bezig met lol maken en bier drinken.

De volgende dag gingen we de grens van Zimbabwe over. Hier moesten we een visum kopen waar we ook nog meer dan een uur op moesten wachten. In Zim betalen ze met de U.S. dollar en hebben ze hun eigen geld, wat geen echt geld is want niemand buiten Zimbabwe zou het ooit accepteren. We sliepen in Victoria Falls en die gingen we ook eindelijk bezoeken. Als een klein kind rende ik door de ingang van het park heen en sprong om Bridget heen. VICTORIA FAAAAAAALLS. We hoorde de watervallen al, nadat ik was uitgeschreeuwd, en liepen er door de jungle naartoe. Het was overal nat van het water dat van de watervallen afkwam en de bomen waren erg tropisch. Toen zagen we ze. Het geluid was geweldig en er waren zoveel watervallen. We waren er in het droogseizoen maar misschien was dat wel beter omdat we nu meer van de natuur zagen. Na honderden fotoshoots gingen we naar het kamp en hebben ons klaar gemaakt voor het laatste diner samen.

We gingen uit eten bij the Boma waar we echt Zimbabwaans eten hadden. Bij binnenkomst kregen we een doek om ons heen en drie stippen op ons hoofd getekend. Onder andere, wormen. Samen met Bridget, Fabian en Imina heb ik een worm gegeten en mijn certificaat voor het succesvol eten van een worm in handen genomen. Verder aten we Pumba en koedoe. Er kwam een man aan onze tafel die verder onze gezichten ging versieren. Bridget kreeg een baviaan, ik een giraffe, Niamh een zonsondergang en Molly een buffalo, tussen d’r wenkbrauwen. Ik hield niet meer op met lachen tot dat dingen eindelijk vervangen was door een giraffe op d’r wang. Aan het eind van de avond kregen we trommels en gingen we muziek maken met de entertainers. Muziek konden we het niet echt noemen maar het was wel lachen. Daarna gingen we dansen en zijn we terug naar het kamp gegaan.

De volgende dag was het tijd om afscheid te nemen van iedereen. Vooral Bridget was mijn maatje geworden in de afgelopen week maar ook de rest van de groep klikte goed. In mijn eentje ging ik door naar Zambia. Ik dacht dat daar de tour zou eindigen, maar dat was dus niet zo. Zambia is een apart land en nog armoediger dan Zimbabwe. Het hostel was verschrikkelijk en viel van ellende uit elkaar. De mensen waren voornamelijk dronken en irritant. Ik leerde wat mensen in het hostel kennen die wel prima waren en daar ben ik bij gebleven tot ik na twee nachten eindelijk weg kon. Afgelopen dinsdag vloog ik van Zambia terug naar Zuid-Afrika en dit duurde 8 uur.

Nu heb ik mijn laatste weken hier en mijn beste maatjes zijn helaas vertrokken. Nog even hard werken op stage en dan vlieg ik 1 februari terug.