Quack quack

Langzaam begon ik mezelf af te vragen of ik een grote fout had gemaakt. Mijn trein had ruim drie uur vertraging en eindelijk aangekomen in Hue bleken de straten verandert te zijn in rivieren, hierom betaalde ik vier keer zoveel voor mijn taxi en was ik zo doorweekt dat mijn schoenen drie dagen later nog vochtig waren.

Hue is geen boeiende stad, maar had wel boeiende attracties. Samen met Oscar, Tyler, William en nog twee andere ging ik naar het waterpark. En niet zomaar een waterpark, deze al jaren gesloten en daarom drie keer zo tof. Op de motors kwamen we aan bij de main entrance waar we er al snel achter kwamen dat we op een andere manier binnen moesten komen. Dus reden we om het park heen, langs een verlaten stadium wat waarschijnlijk gebruikt werd voor dierenshows en door het bos. In de verte zagen we al een paar glijbanen, ik was super enthousiast want dit was iets waar ik al een tijdje naar uitkeek. Oscar en reden voorop en vlak voor we de laatste afslag naar t park konden nemen werden we afgesneden door een Vietnamese man in een blauw pak en een geplastificeerde kaart om zijn nek: we mochten niet naar binnen. Ik probeerde nog in t Nederlands tegen hem te praten om het zo moeilijk mogelijk te maken maar dat was tevergeefs. We probeerden nog drie andere wegen en keer op keer werden we weggestuurd. Er zat niks anders op dan een andere tactiek te verzinnen. We parkeerden onze bikes in het bos en gingen te voet verder door de jungle, zodra we iets hoorden hurkten we om zo ongezien verder te gaan. Aangekomen bij een lang bergpad wisten we dat we ter hoogte van de ingang waren, hier naar links en dan zouden we eindelijk in het park staan. Nee, zo makkelijk ging dat niet. Opeens kwam daar de Vietnamese man weer aangereden om ons weg te sturen. Terwijl we met een groepje voor de ingang stonden ben ik er tussenuit gesneakt, als het samen niet lukt ga ik alleen wel op avontuur. Tot Oscar me belde, die was al binnen! Hij ontmoette me halverwege en samen liepen we lachend het park binnen. Midden in het lake was een grote draak waar we daarbinnen konden. We klommen via de trappen omhoog, alle muren waren bekladderd met graffiti en de stoppenkasten waren leeggehaald. Eenmaal bovenin aangekomen waren we in de bek van de draak en konden zo over het hele park uitkijken. Na de draak vetrokken we voor de waterbanen. Omdat het de afgelopen tijd zoveel regent waren de zwembaden vol. vol met water en allerlei ziektes dus we bleven netjes op de rand. Op onze terugweg kwamen we alle andere tegen en gene bewaker meer te bekennen, zelfs bij de ingang waren ze vertrokken. Om ook nog iets cultureels te doen ging ik samen met Oscar naar een tempel. Deze begaf zich in een omgeving van groen en vanbinnen was alles prachtig versierd met mozaïek. 

Aan het eind van de avond nam ik de sleepersbus naar Phong Nha. Een rit van 4 uur in een stoel waar je heerlijk in zou moeten kunnen slapen. Denk je. Nou, think again. Want die bussen worden gemaakt op Vietnamese en wij Westerlingen liggen dan opeens een stuk minder comfortabel in die kleine stoelen. Op een gegeven moment werden mijn tenen gevoelloos en draaien was geen optie, onder mij zat een kind dat zonder oordopjes series keek of schreeuwend achter zijn broertje aan rende. Heel even miste ik Helena. ’s Avonds laat kwam ik eindelijk aan in het hostel, Easy Tiger, waar ik ontvangen werd door Thomas en Aussie, zij stonden op het punt om de bar in te duiken maar die bleek gesloten te zijn. Tegen de tijd dat ik me weer fris voelde ben ik met ze mee gegaan en zodoende had ik een goede eerste avond in Phong Nha. 

Phong Nha staat bekend om zijn grotten, dus daar ging ik er dan maar één van bezoeken. Samen met 7 andere, waaronder de Zwitser Simon, stapte ik in de boot die ons over de rivier de grote in begeleide. Het was mooi, maar na een tijdje was ik redelijk verveeld. Het is een grot en ik heb niet de passie om uren naar stenen te kijken. De rest van de dag heb ik rustig aan gedaan, koffie en bier gedronken en nog eens de “club” bezocht. 

Mijn laatste dag leerde ik de schoonheid van Phong Nha kennen. Samen met Simon en Steven huurde ik scooters om daar de loop om Phong Nha mee te doen. Dit is zo’n 50km en de eerste stop was, je raadt het al, een grot. Mooi, die skippen we. De volgende stop was de botanical gardens waar ik mijn slippers voor mijn Nikes omruilde en begon aan een hike van, houd je vast, 1,5 uur. We liepen door de jungle en zwommen onder de watervallen die we tegenkwamen. Op een gegeven moment stopte Steven met lopen want voor hem was een enorm spinnenweb met daarin een spin ter grote van je hand. Hij had lange zwart met gele poten en zag er prima giftig uit. Na de hiken reden we verder door de bergen. We waren omringd door prachtige rotsformaties waar verschillende bomen op groeien. Ik haalde de mannen over om met me mee naar de duck farm te gaan, dit klinkt misschien saai maar dit was een van de leukste dingen die ik gedaan heb in tijden. 

We werden ontvangen door een meisje van 12, Tum. Samen met zo’n 5 andere kinderen hielp ze op de duck farm en bracht ons geroosterde pinda’s. Samen met wat zout en een peperkorrel per keer aten we het bakje pinda’s leeg. De Nikes werden weer omgeruild voor slippers en we kregen een Non La op ons hoofd - je weet wel, zo’n Vietnamese hoed. We liepen naar een veld met tientallen eenden die we één voor één mochten voeren. Allemaal tegelijk kwamen ze op mijn hand met voedsel af en het voelde hilarisch. Daarna werden we op een bankje neergezet en het eendenvoer werd tussen onze voeten gestrooid, dit was een soort voetmassage/kieteldood. Ieder kregen we onze eigen eend, deden een wens en gooiden hem in de vijver. Don’t worry, eenden vliegen. Ondertussen deden mijn buikspieren pijn van het lachen maar we moesten door naar onze volgende afspraak met Donald Duck, een water buffalo. Ik klom op zijn harige rug en hij liep met me door de vijver en over het gras. Wat een ervaring. Terug aangekomen bij het restaurant kregen we nog een banh xeo en de kinderen konden geen genoeg van ons krijgen. Steven deed allemaal trucjes voor ze en ze probeerden zoveel mogelijk Engels met ons te praten als ze konden. Ik knuffelde Tum gedag en we vertrokken weer naar het hostel. 

Mijn backpack staat weer ingepakt klaar voor de volgende busreis van 8 uur naar Ninh Binh. Foto's upload ik met betere wifi!