De chaos van Ho Chi Minh City

Ondertussen ben ik al weer twee weken in Ho Chi Minh City, Vietnam en het is een hectische stad waar veel gebeurd. Na mijn drie vluchten van in totaal 21 uur kwam ik ein-de-lijk aan in Vietnam. Het ophalen van mijn visum en bagage duurde gelukkig niet lang en alles was heel aangekomen. In het hostel, The Common Room Project, werd ik ontvangen door Thao die ook wel gaat onder de naam Panda. De dorm waar ik in verblijf is op de derde verdieping met de andere volunteers Shane & Megan uit Australië, Adrian (zoon van de eigenaar Austin) en Vadis uit de USA die in verschillende clubs werkt. Laura is mijn manager, zij komt uit Frankrijk en in het hostel werken ook de twee maids, Chi Hien en Chi Lap die alleen Vietnamees spreken. Chi Hien brengt elke dag haar dochtertje Lie van drie mee. 

The Common Room Project bevindt zich in District 5 en dus dus super local. Dit betekend dat ik de hele dag word aangekeken omdat ik in hun ogen wit en lang ben. Nog nooit, zelfs niet in Afrika, heb ik me zo wit gevoeld als hier. De meeste mensen spreken geen Engels en mijn Vietnamees gaat niet verder dan hallo, bedankt, twee en drie. Ja, zelfs nummer één ben ik al vergeten. Maar goed, tot nu toe red ik me aardig. In restaurants wijs ik naar gerechten van andere gasten om te laten zien wat ik wil hebben en voor de prijs laten ze het zien met hun handen. Over het eten gesproken;  ik kan er hier geen genoeg van krijgen. Alles wordt gemaakt met verse kruiden en veel, hele veel, koriander. 

De eerste week heb ik voornamelijk rondgelopen in de drukte van de stad, er wonen hier 13 miljoen mensen en ze hebben allemaal een scooter dus het verkeer is - nogal - intens. Ze vervoeren alles op hun scooter, hele families waarbij er een voorop zit, de vader rijdt en de moeder achterop de peuter vasthoudt, hun halve inventaris van stoelen tot spiegels en ladders, dieren, waterflessen en dingen die ze later op de markt verkopen. Nog steeds kijk ik elke dag mijn ogen uit. Ondanks dat ik nog steeds geen rijbewijs heb en het een wonder is dat ik elke dag heelhuids thuiskom van mijn fietstochten heb ik intussen ook rondgereden op een scooter. Wel als een echte echte Vietnamees mét mondkapje want zonder dat voel je langzaam je longen afsterven door alle uitlaatgassen.

Tot nu toe heb ik voornamelijk door de stad gewandeld, lekker gegeten en koffie gedronken. De koffie hier is super sterk en wordt gemaakt met gecondenseerde melk, heel erg lekker. Afgelopen week ben ik naar War museum geweest en dit was een intense ervaring. Iedereen in het hostel vertelde al dat het heftig was, maar dat er zulke afschuwelijke beelden te zien waren van de consequenties van orange agent had ik niet verwacht.

Vanmiddag ga ik een speciaal voor mij gemaakte broek ophalen bij de tailor. Gister heb ik hier stof voor uitgekozen op de markt en hopelijk is het mooi geworden. 

Ik zal snel wat foto’s uploaden.