Hell-ena

Wat is erger dan vliegtuigvoedsel? Treinvoedsel. En durien, die grote, stekelige stinkvrucht die iedereen hier eet. 

De treinrit was een grote ellende. Ik had een topbed in een tweede klas sleper met 5 mensen die ik niet kende. Het matras was zo hard als de houten bankjes in de lobby van het hostel waar we tot 2 uur sliepen - we hadden geen extra nacht geboekt en niemand zei er wat van - en de ruimte tussen het matras en het plafond was zo’n 50 cm of minder. Na 10,5 uur waren we eindelijk in Da Nang en met een uurtje in Hoi An. We verblijven in Tribee Kanh waar we Esteban, Mexicaanse kerel die we in Da Lat hadden leren kennen, tegen het lijf liepen. Natuurlijk was ik al in Hoi An met de full moon party, maar toch is het een fijne stad om nog een aantal dagen door te brengen. 

De afgelopen dagen heb ik door the old town gelopen, tempels bekeken en de lekkerste pho ooit gegeten. De eerste avond deelden we mee aan een spring roll cooking class, een pub crawl en heel veel gezelligheid. Ook de tweede dag zijn we naar een club in de stad geweest. Alles sluit hier rond 12 uur maar deze club koopt de politie af en kan dus langer open blijven, ook omdat het er gesloten uitziet van de buitenkant. Overdag hebben we onze tijd doorgebracht op het strand, kokosnoten drinkend en drijvend in de zee. Dit was allemaal zo fijn dat we een extra nacht boekte… grote fout. De dag dat we de Hai Van Pass zouden doen regende het pijpenstelen, de straten veranderde in ware rivieren en volgens de weersvoorspelling zou dit een aantal dagen duren. Toen we eindelijk de kans hadden ben ik met Tyler en Oscar naar Da Nang gereden, een stad om vooral niet over naar huis te schrijven. 

Omdat het de komende dagen regent, mijn bike nogal wat problemen veroorzaakte en nog wat andere redenen besloot ik om Hell-ena te verkopen. Ik was er klaar mee. Natuurlijk heb ik er bijna niks voor terug gekregen en had de eerste rit met het openbaar vervoer vertraging, toch ben ik blij dat ik deze keuze gemaakt hebt. En hopelijk blijf ik er tevreden mee. 

Momenteel zit ik in Da Nang in een koffie shop met twee Britse meiden, wachtend tot onze trein eindelijk vertrekt. Morgenavond reis ik door naar Phong Nha en daarna nog verder up north.